Ég lagði af stað í þetta ferðalag óvenju illa undirbúin, ekkert húsnæði og ekkert ákveðið hvað tæki við þegar ég lenti loksins á spænskri grund. Edda Sif keyrði ástkonuna út á flugvöll í svartnættinu og þegar ég gekk ein í gegnum öryggishliðið fann ég í fyrsta skipti fyrir tilhlökkun. Síðustu mánuði spurðu margir, með ævintýrablik í augum, hvort ég væri ekki spennt fyrir ferðalaginu? Og auðvitað sagði ég jú, því það er eina rétta svarið við þessari spurningu, eina tilfinningin sem maður á að finna þegar fimm mánuðir í spænskri sumarsælu bíða manns. En ég var voða lítið spennt, ekki kvíðin eða stressuð, en bara án tilfinninga þegar kom að þessari fjarvist frá heimahögum.
En í Leifsstöð fann ég fyrir tilhlökkun og fiðrildum djúpt í maganum. Kippti með pela af brennivíni til að kenna þessum Spánverjum á víkingalífið í Íslandi. Óþarfi að segja þeim að ég hafi bara bragðað þennan fjanda einu sinni á ævinni og sjái litla ástæðu til að gera það aftur.
Ég hafði einn sólarhring í London og varði honum með fullorðins vinum mínum sem eiga sér líf í London. Við Eygló, Svala og Haraldur Ari kíktum á íbúðina hjá Heru og Dóra og svo fórum við öll saman á lítið kaffihús og drukkum te úr rósóttu stelli. Sumir hefðu kannski dottið rækilega í það á dimmum bar en við ræddum menningarlega um list, ógnarstjórn Bandaríkjanna og prump. Mestum tíma vörðum við í síðasta umræðuefnið, Svölu til mikils ama. Eygló hýsti mig svo þessa hálfu nótt og það var lítið um svefn en mikið um spjall þar til ég þurfti að leggja af stað í lokaáfanga ferðalagsins.
Að sjálfsögðu hafði ég gleymt að taka brennivínspelann uppúr handfarangrinum og þurfti að sjá eftir honum í ruslið eftir að hafa árangurslaust reynt að sannfæra litháenskan ræstitækni um að taka pelann að sér. Hann háði innra sálarstríð þegar ég sagði honum að þetta væri sérstakur íslenskur líkjör sem fengist hverg annarsstaðar í heiminum. En hann var vel upp alinn og sagði að honum væri stanglega bannað að taka nokkuð sem farþegar skildu eftir. Þá datt mér í hug að stinga pelanum bara inná mig. Ég gæti hæglega farið inn á klósett og stungið honum í sokkabuxurnar án þess að nokkuð sæist í gegnum kjólinn. En svo mundi ég að ég er ég og henti pelanum góða í ruslið. Sem betur fer því að sjálfsögðu pípti öryggishliðið á mig og í kjölfarið var ég þukluð hátt og lágt og allt tekið upp úr handfarangrinum. Það hefði verið óþarfa vesen að sitja inni fyrir smygl á ódrekkandi vökva.
Í Granada ákvað ég að fylgja ráðum elstu systur minnar og muna að flest fólk er gott fólk. Ég þáði því boð um að búa heima hjá þremur spænskum mönnum. Þeir tóku mér opnum örmum, sungu og dönsuðu fyrir mig í þrjá daga meðan þeir hjálpuðu mér að finna þessa líka fínu íbúð. Svo hingað er ég komin, leigi með yndislegri austurrískri stelpu með útsýni yfir höll nautabanana og drekk morgunkaffið úti á litlu svölunum í 15 stiga hita. Í gær fórum við sambýliskonurnar ásamt hópi austurrískra skiptinema í tungumálapróf til að sjá á hvaða leveli við ættum heima í spænskuskólanum. Austurrísku stelpurnar eru pínu móðgaðar yfir því að ég hafi verið sett í sama rank og þær enda hljóma ég ennþá eins og málhalt Ingjaldsfífl þegar ég reyni að tjá mig á spænsku. En þeim mun meiri og betri verða framfarirnar næstu mánuði :) Spænskukunnáttan skal vaxa í takt við freknufjöldann!
Æhh, þetta varð ekkert stutt - þið lítið þá bara á þetta sem æfingu í að halda athygli lengur en gullfiskur!
